Uzun süredir kalem alamadım elime.
Alamadım derken fark ettim ki beni engelleyen “sebep” duygularımın karışıklığıydı.
Hem iyiyi, hem kötüyü, hem güzeli, hem çirkini yani her şeyi bir arada yaşadığım süreçteydim yaklaşık beş aydır.
İlk yazmaya başladığım zamanlarda, çok değerli eğitmenim bana “yazmayı bırakma” demişti.
“Herkes bir hevesle başlar yazmaya, sonrasında vazgeçenler çoğunluktadır” diye de belirtmişti. Çok haklıymış. Vazgeçmek tabii daha kolay devamlılıktan. Bahaneler, sebepler hazırdır daima vazgeçene. Devamlılıkta bedel ödemeyi, disiplini v.s. göze almak lazım.
Hayatın her alanında yaşamıyor muyuz bunu zaten.
Bedel-ödül, nimet-külfet hep bir arada yaşıyoruz.
Bu sabah iş yerime gelene kadar yolda bunu düşündüm.
“Çiğdem sen kaç aydır kalemi eline almıyorsun ama öyle şeyler yaşıyorsun, deneyimliyorsun ve her duygunun dibine inip, doruğuna çıkıyorsun ki, sanırım bir daha yazmayı bırakama diye oluyor tüm bunlar,” dedim kendi kendime.
Şimdi her şeyi yazasım var.
Her biri ayrı hikaye.
Her biri birbirini tamamlayıcı parça.
Parçaların birleşimini yapabilmek için geçmişim sanki onca tedrisattan.
Hani laf ola konuşuruz ya; hastalık, sağlık, varlık, yokluk hepsi bizim için diye, işte ben bunları beş aydır süratle yaşıyorum.
İllet bir hastalığın ailemizde tekerrürü, evlilik, maddi kaygıların insanlar üzerindeki olumsuz etkileri, sağlam dostluklar, şükran duygusunun dayanılmaz hafifliği, şikayetler, suçluluk duygusu ve saldırganlığın yansımaları ve daha neler neler!..
Tüm bunları kucaklarken, dinginlik ve huzurun da benimle yan yana yürüdüğünü gördükçe daha fazla şükran duyuyorum hayata.
Dalıyorum, çıkıyorum, yüzüyorum, duruyorum, bazen geri gidiyorum ama her ne oluyorsa ve ne yapıyorsam farkındayım. Bu farkındalıklar canımı acıtsa da dingin geçiyorum yollardan.
Nasıl oluyor kendiliğinden bu sakinlik onu da anlamıyorum laf aramızda.
Yaşlanıyor muyum acaba? Yoksa olgunluk denilen şeye mi yaklaşıyorum?
Ben bilmiyorum ne olduğunu ama bu süreçteki tek dileğim, Tanrı’nın yüreğimdeki sevgiyi ve kalbimi koruması.
