Oysaki ben hayatımı bambaşka hayal etmiştim.
Ne ummuştum, ne bulmuştum?
Bunları sorgularken hayatı kaçırdığımı farketmemin üzerinden birkaç yıl geçti. Hani “Hayat sen plan yaparken başına gelendir” diye güzel bir söz var. Yirmi beş yaşımdayken şöyle olacaktım; bilmem kaç yaşımda böyle olacaktım. Bunlara kafaya takarsan yaşamadığın bir hayatla mücadele başlıyor.
Oysaki ben nefes almanın ne kadar güzel olduğunu burnum tıkanınca; koku alamayıp yediklerimin de tadı tuzu kaçınca defalarca tecrübe ettim. Ya da suyun altında nefessiz kalınca da aynı durum geçerli.
Oysaki ben tek başına öz bakımını yapabilmenin ne büyük bir nimet olduğunu ayaklarımdan ameliyat olup da banyo yapmak için annemin yardımına ihtiyacım olunca anladım.
Oysaki ben korkmadan ve ağlamadan boşaltım ihtiyacını gidermenin ne kadar mükemmel olduğunu geçirdiğim ameliyatın sonrasında anladım.
İnsan bir şeylerin değerini bilmek için hep bir sınavdan geçmeyi mi bekliyor? Tamamen kaybetme sınavı. Hastalanınca sağlığın kıymetini bilmek gibi; kaybedince sevdiğinin değerini anlamak gibi; gibi; gibi; gibi; gibi… İşte bütün bunlara gerek kalmadan anlayabilirsen o zaman oluyor yaşantın. Aldığın her nefese şükrediyorsan… Özgürce kendi başına atabildiğin her adıma yürürken… İşte bu yüzden, sırf bu yüzden işte, yeni bir isim verdim sana: Destina! Yeni Türkü’nün o güzel şarkısı geldi birden aklıma. Çağrışımlarla geldim ana. Oysaki ben anı yaşamanın bazen ne kadar zor ama o kadar da tatlı olduğunu anların keyfini çıkarabildiğim günlerde tattım.
Hayatı kaçırma korkum var sanırım. Her anın tadını çıkaramadan, yapacaklarımı yapamadan, hayallerimi gerçekleştiremeden göçüp gitmek istemiyorum sonsuzluğa. Ondan sanırım bu aslında Ferhan Şensoy’un Ferhangi Şeyler’indeki güzel şarkısı “Acelem var: koşasım yok”lu ruh hâlim. Anı yaşamaya, kendimi olduğum gibi sevmeye, çevremdekileri olduğu gibi sevmeye, kabullenmeye meyilim, çabam ve motivasyonum var.
Keşke ve belkilerin hükümdarlığından silkinebilmek ile ilgili yıllar yıllar öncesinde yazdığım bir şiirim vardı. Oradan kurtulmak için çabam hâlâ. Ve yavaş yavaş da başarıyorum sanırım. Oysaki ben bugün buradayım ve yarın da gelecek biliyorum. Bugünkü aklıma, bilincime, sağlığıma, varlığıma ve her şeyime şükrediyorum.
Teşekkürler!
