Aşklar vardır, ilk bakışta aşklar, hani elin ayağa dolandığı, kelimelerin cümle kuramadığı, yüzünde kocaman bir gülümseme, yıllar geçse de o ilk bakışın hatırlandığı.
Aşklar vardır, hani zaman ilerledikçe yüreğin ısındığı, sohbetlerin uzadığı, kalbin ara sıra hızla çarpmaya başladığı.
Aşklar vardır, hani pembe panjurlu ev hayallerinin paylaşıldığı, ya da paylaşıldığının sanıldığı.
Aşklar vardır, özel olduğunu hissettiren, beğenilmiş olmanın verdiği sarhoşluğun aşkları.
Ya bir anlık içten bir bakışın aşk sanıldığı aşklara ne demeli?
Ya da kendi potansiyelimizi başkasında görerek kendimize aşık olduğumuz; karşımızdaki insanı tanıdıkça reddettiğimiz, yontmaya çalıştığımız, başaramayınca nefret ettiğimiz, başarırsak sıkıldığımız aşklara?…
Herkesin aşk diye bildiği, zıt kutupların birbirini çektiği, sonradan yaşamı cehenneme çeviren, adına da “en tutkulu aşk” denen aşklar…
Biten aşkların ardındaki fırtınanın dinmesi, yorgunluğun geçmesi için uyumlu olana aşık olduğunu sanan aşklar…
Kendini yararlı hissetmek uğruna en başarısız, en tükenmiş, en duyarsızı bulup onu yeniden var ettiğinde yüce insan olacağını sanan aşklar.
Tercih edilmişliğin sahte gururuyla kendini değerli zanneden aşklar.
Yeteneklerini ortaya koymak için pohpohlanmayı bekleyen, el üstünde tutulduğunda kendini adam sanan aşklar.
Vermeden alan, sürekli talep eden, istediğini yaptırana kadar elinden geleni ardına koymayan aşklar.
“Sevgimi belli edersem küçük düşerim, kolay elde edilmiş olanı kim sever?” diye düşünüp karşıdakini peşinden koşturmayı maharet sanan aşklar.
Sevgiyi göstermenin paspas olmakla, fedakarlıkla eş anlamlı olduğunu zanneden, kendine ihanet eden aşklar.
“Ne kadar çok ağlarsam o kadar çok seviyorumdur” diyen aşklar.
Sorumluluğu alınmamış bir hayatın kötü giden her anı için suçlayacak birine ihtiyaç duyan aşklar.
Her günü bayram havasında yaşamak için, gülebilmek için, bir yudum mutluluk için aşka aşık aşklar.
Nasıl başlarsa başlasın aşk, “gerçek sevgi olma potansiyeli”dir bence. Ve “gerçek sevgi” emekle olur sadece…
