Çocuktuk, “oku büyük adam ol” dediler okuduk
Takdirler, teşekkürler kazandık
Üniveristeye girmen lazım dediler
Sınavlarla boğuştuk
Girdik üniversiteye
Okuduk bitirdik de sonunda
Aldık diplomaları
Master, doktora vs.
Artık evlenmen lazım dediler, evlendik
Eh artık çocuk zamanı geldi, “Anne olman lazım” dediler
Doğurduk, Anne olduk
Eh bir de kardeş lazım dediler
Bir de kardeş yaptık
Çalıştık, kazandık bir yandan
Kariyer de yaptık, çocuk da
Herşey bize söylendiği gibi gidiyordu
Ne deseler yapıyorduk
Uymuştuk kurallara
Dinlemiştik toplumu ve bize söylenilenleri
Mükemmeldi dışarıdan gözükenler
Normaldi, olması gerektiği gibiydi
Ama öyle değildi işte hayat
Bir eksiklik vardı bu işte
Bir sey, önemli bir şeydi bu
Anlamadık, keşfedemedik önceleri
Tüketmişdik hayatımızı, hızlı yediğimiz yemekler gibi
Harcadığımız zamanlar gibi
Değildik farkında hiçbirşeyin
Taa ki vuruncaya kadar kafalarımızı
Duygularımız ele geçirinceye kadar bedenimizi, düşüncelerimizi
Ruhumuz isyan edinceye kadar düzene, kurallara
Bozuluncaya dek sağlığımız
Sönünceye kadar gözlerimizin ışığı
Farkedememiştik
Bilememiştik
Unutmuştuk
Bir BEN olduğunu bu hayatta
Ve o BEN’in duygularının olduğunu
Ruhunun olduğunu
Onun da beslenmeye ihtiyaç duyduğunu
Kadın olarak her zaman AŞK aradığımızı
Doyumsuzca hissetmek ve yaşamak istediğimizi SEVGİ’leri
Ayıp demeden atmak kahkaları
Doyasıya gülmek
Sevişmek ruh ve beden bütünlüğü içinde
Derlerdi de inanmazdık
“Hayat kırkında başlar” diye
Anlamak varmış bunları kırkında
Yaşamak
Farketmek hayatı
Farketmek sadece bir anne değil
Bir kadın olduğumuzu
Bakabilmek aynaya
Görebilmek orada gerçek BEN’i
Aşmak sınırlarımızı
Kırmak zincirlerimizi
Yaşamak anları farkındalıkla
Keyfince
Doyumsuzca
Ve öğrenmek hayatın
Sadece iş olmadığını
Başarı olmadığını
Ev, aile, akrabalar, toplum olmadığını
Kurallar, kaideler olmadığını
Koşturmacalar olmadığını
Katlar, yatlar, arabalar olmadığını
Ve anlamakmış Hayatın AŞK olduğunu
SEVGİ olduğunu
DOYUM olduğunu ve
ŞU AN olduğunu.
