Defterleri ve kalemleri çok severim. Yolumun üstünde bir kırtasiye varsa, girer kendimi kaybederim. O yüzden kitaplığımda rengârenk, büyüklü küçüklü defterler vardır. Sırasını yeniye veren içi duygularla dolan defterlerimi zaman zaman açıp okumayı severim.
Böylesine bir gündü, Kuraldışı Dergiye ilk yazımı yolladığımdan ve güzel niyetlerden bahsediyordu önümde sıralanmış kelimeler. Bir anda inanamadım 1 yıl, nasıl geçmişti, her ay birbirine eklenerek 12 ayı doldurmuştu. Her yazışımda aynı heyecanı hissettiğimi biliyorum, beyaz ekrana bakarken, biraz sonra benim bile bilmediğim, cümlelerle dolacağı için en güzel hediyelerden biri oluyor her yazı.
Alışkanlıklar ya da yaptığımız şeylerde ustalaşmak bazen içteki o heyecanı alıp götürür, işte o zaman o saflık da renk değiştirmeye başlar. En önemlisi yaptığımız her şeyde o titreşim halindeki yaratım heyecanını sürdürmek. İster bir yemek yapıyor olun, ister yüz bininci sunumuzu hazırlıyor olun, ne kadar iyi yaptığını bilseniz de ve aynı ustalıkla yapsanız da içine sizi kıpırdatan ilk heyecanı koyun. O duygu öyle güzel titreşir ki, yaptığınız yemekten yiyene geçer, onu kıpırdatır, sunumuzu yaptığınız insanlar, bir şeylerin farklı olduğunu hisseder. Kimisi adlandıramaz ama işte kalpten kalbe ulaşmışsınızdır.
Tüm yetilerinize, tüm bilgelinize rağmen içinizdeki çocuğun, o saf ruhun dizginleri alıp, yol göstermesine izin vermişsinizdir. İşte o zaman hayat sizin içinde bir armağan olur. Çünkü aslında milyonuncu kez de kalkıyor olsanız yataktan, o an, tam da o anda yaşayacaklarınız, deneyimleyecekleriniz bambaşka olacaktır; sadece gözünüzü açtığınız ana sevgiyle adım atarak, onun tadını çıkararak, belki yağan yağmuru selamlayarak. Her anın titreşimi etrafınızı sarsın, ruhunuz dokunduğunuz, yaptığınız, söylediğiniz her şeye aksın. İçinizdeki çocuğun keşfi sürsün. Anlarınız hep taze olsun.
Işık Olsun
