Yola çıkacak kişinin aşması gereken ilk ve en önemli engel, kendi yerleşikliğidir; kendi yeri—kendisidir…
Oruç Aruoba
Son dönemlerde hepimiz bir yolculukta olduğumuzun farkındayız. Gelen yeni enerjiyle birlikte artık eski diye nitelendirdiğimiz, işe yaramaz yaşam biçimlerimizden, inançlarımızdan, sıyrılarak kendimize yeni bir dünya kurmaya çalışıyoruz. Spritüel konularla hiç alakası olmayanlar bile bazı şeylerin -gerçekleşmiş şeylerden– farklı geliştiğinin farkında. Bu dönemin en önemli getirisi kesinlikle farkındalıktır. Bir de yeni enerjilerle her an ortaya çıkabilen yeni öğretiler, yeni rehberler. Kendimizden yine kendimize doğru çıktığımız bu yolculuktan bahsetmek istiyorum.
Son dönemlerde kendimize en sık sorduğumuz sorular “Ben Kimim? Yaşam Amacım ne?” gibi sorular olsa gerek. İşte bu soruların peşinde, kendimizi teslim ettiğimizde, Evren bizi bir yola sokuyor. Burada karşımıza sürprizler, eş zamanlılıklar, yeni insanlar çıkıyor. Bunların hepsi de bizim rehberimizdir. Tesadüf varsaydığımız her şey bizim niyetimizin yansımasıdır. Bu rehberleri kimi zaman bir arkadaşın peşine takılarak buluyoruz, kimini çeşitli duyumlarla, kimi de yolda kendiliğinden beliriyor.
Bu yola çıktığımızda kaçınmamız gereken bir durak var ki ona da beklenti diyoruz. Bu yol, beklentilerle adım atacağımız bir yol değil, biz yürüdükçe kendini var eden bir yol. Herhangi bir sorunla ilgili bir rehbere gittiğimizde onun tavsiyesi ya da onun şifası bizi bir günde tamamlayacak sanıyoruz. O kişinin bize sadece bir kapı araladığını ve o kapıdan geçmeye karar vermenin bize kalmış olduğunu fark etmiyoruz, Kapıdan çıkıp yola koyulmaya cesaret edersek bize diyor ki: “Sana ağırlık yapacak şeyleri bırak.’’ “Ama” diyoruz, “Ya yağmur yağar, fırtına çıkarsa, ya aç kalırsam.” Gülümseyerek bakıyor sadece ve kapıyı gösteriyor yüreğiyle. “Evren’e güvenmiyor musun?” diye soruyor sanki.
SAYFA-BOLUMU
İşte o kapıdan, o rehberin ardından bir kaç adım atma cesaretini gösterip, ardından ekliyoruz: “Ah! Tamam, her şey harika olmalı, başardım.” Bir kaç günlük motivasyon ile gerçekten harika devam ediyoruz peki ya sonrası? Kabuk değiştirmek için çıktığımız yolda daha incinebilir, daha hassas olduğumuzu neden bir türlü anlayamıyoruz. Kabuğumuzu bıraktığımızın farkına varamıyor, ilerlerken çırılçıplak olduğumuz için yağan yağmurdan, esen rüzgârdan ve güneşin kavuruculuğundan daha fazla etkilendiğimizi niçin anlayamıyoruz. Hazır kapıdan çok uzaklaşmamışken, bir kaç soluk sonra devam ederiz diyerek çıktığımız yere geri dönüyoruz. Aslında her seferinde kendimizi kandırmaya devam ediyoruz. Birçok denenmiş öğreti ile bir şeyler hakkında farkındalığımız artarken hayatımızda istediğimiz değişiklikleri yaratamıyoruz. Çünkü istemek ve seçmek arasındaki o anlamın farklılığında kayboluyoruz. Seçmiyoruz. Bu yolculuk yaşamınızın her anında devam eden bir yolculuk. Çırılçıplak yürümeyi gerektirecekse, öyle yürümeye hazırım, demiyoruz. Bu yol bolca eylem ve cesaret istiyor. Yeni var olma halini seçmeyi gerektiriyor. Sonra yolumuza çıkan her böceğe, her ağaca, her insana teşekkür ederek ilerlemeyi. Korkuyu hissetmeyi hatta onu anlamayı, hava karardığında ve göz gözü görmediğinde karanlığı bilmeyi de içeriyor. Beklentisiz, varılacak bir yer olmadan akmayı istiyor. Ama her yeni güne gözünüzü açtığınızda kaldığınız yerden devam etmeyi gerektiriyor. Ve her şeyden ötesi bir yere varmayı amaç edinmiyor.
İşte bu, Kahramanın Sonsuz Yolculuğudur.
