Bir bakarsın rüzgar olmuş sevgi, esmiş sen orda yokken, yetişememişsin. Belki bir an yüzünü güneşe dönmekti, belki bataklıktan seni çıkarabilecek tek güç. Kimine göre bir masal, kahramanı olduğu. Kimine göre bir gerçek, içinde var olduğu.
Bazen kalabalıklarda yalnız kalmaktı, bazen devleştirmekti derinleştiremediğini. Kimine göre hep bir şarkıyla kalpte depreşen bir duygu, kimine göre bir fotoğraf karesinde dondurulan kısacık bir an. Kimine göre gitmek, kimine göre kalmak. Bazen de sadece gideni sessizce seyretmek…
Hepimiz sevmek istediğimiz kadar sevilmek de istiyoruz. Kendi dilimizdeki aşkı dinlemek istiyoruz karşımızdakinden de.
Hayaller kuruyoruz, düşlüyoruz, istiyoruz, kalbimizi açıyoruz. Sonra birisi çıkıp geliyor birden. Geliyor fakat bizi bizim dilimizle sevmiyor.
Bocalıyoruz, anlamıyoruz, hani o bizim bildiğimiz, istediğimiz sevgiye benzemiyor ya, hemen etiketliyoruz sevmiyor diye.
Oysa oda kendince öyle güzel seviyor ki. Kendi kalbinde coşkularla taşıyor aşkını.
Yetmiyor bize, bizim hatalarımızın hep güzel, işlemeli kılıfları oluyor da, onun hataları hep yavan, çiğ, sevgi dışı geliyor bize.
Hani kalbimiz kırıldı ya, üzüldük, yorulduk, uyuşamadık, ulaşamadık ya. Sanki biz hiç kalp kırmadık ya. Küçük mükemmel kalbimizde en mükemmel aşkı biz biliyoruz ya.
İşte bu yüzden:
Gidiyorsa sevmiyordur, zordan kaçıyordur.
Gülmüyorsa küsmüş söyleyemiyordur.
Üzüyorsa gaddardır.
Ağlattıysa acımasız bir kalbi vardır.
Anlamadıysa, hiçbir zaman anlayamayacaktır.
Haklı çıktıysa bu egosundandır.
Sustuysa, umursamadığındandır.
Konuştuysa haklılık savaşındadır.
Gözü daldıysa yanımızda mutsuzdur.
Gerçekten öyle midir?
Peki sevgi neydi?
Sevgi: Emektir, birlikte gelişmektir. Dönüşmektir, özgürleşmektir. Birinin elini tutup kendi elinle bir hissetmektir.
Düşlediğimiz, beklediğimiz, hayalini kurduğumuz sevgiyi bizim yaratmamızdır. İki kişiden bir olmaya, iki doğrudan başka yeni doğrular bulmaya, birine sırtını güvenle yaslamaya dair keyifli bir yolculuk.
Sevgi kusurludur, bu kadar mükemmel değildir bence.
Yoksa ne emeğe ihtiyacı olurdu, ne gelişmeye ne sana ne de bana.
Sevgi bizle vardır, bizden vardır, biraz vardır.
Belki her şey ve herkes tek başına harikadır. Bununla birlikte marifet birlikte enfese ulaşmaktadır…
