Ölmek bir canlının başına gelecek en son şey. Ondan sonrası yok işte. Öncesinde yaşananlara gelince, geride kalanların kendini avuttuğu hatıralardan ibaret sadece.

Benim babam, ben 17 yaşımdayken öldü. Yani 17 yılımı babamla geçirdim. Ama babam eski toprak olduğu için bir hayli mesafeliydi çocuklarıyla. Şakalaşmak, birlikte eğlenmek, sohbet etmek, beraber çarşı pazar gezmek yoktu bizde. Ama tüm maddi ihtiyaçlarımızı karşılamak için çabaladı hep, bizi kimseye muhtaç etmedi. Allah rahmet eylesin…

Neden mi durup dururken babamdan bahsettim size? Çünkü babam, elbette çocuklarını, yani beni ve kardeşlerimi seviyordu, sadece bunu bize gösterme konusunda çok başarısızdı.

Acaba babamın bu başarısızlığı bize nelere maloldu?

Eğer tersi bir tavır sergilenseydi, bizler daha farklı konumlarda, farklı hayatlarda olur muyduk? Yoksa, bu durum hayat akışımızı zerre kadar ilgilendirmiyor mu? Anne ya da babadan herhangi biri, çocuğuna göstermesi gereken sevgi ve ilgide cimri davranınca, bu durum çocuğun geleceğinde nasıl bir rol oynuyor, nasıl bir açlık duygusu yaratıyor emin değilim. Yani ortada arıza bir durum varsa, bunun büyüklüğü konusunda emin değilim. Ama bir anne ya da babanın çocuklarına verebilecekleri sevginin en büyüğünü ve en özelini vermesi gerektiğinden kesinlikle eminim.

Benim babamın, bana göre geçerli bir savunması vardı, bu eksiklik için. Çünkü böyle görmüştü kendi babasından ve çevresinden. Aldığı hayat dersleri, ona böyle davranması gerektiğini öğretmişti. Bu yüzden ona kızamazdık zaten. Aslında bizi sevdiğini bilirdik yani. Fakat, artık günümüz dünyasında, bu tür gerekçeler asla olamaz. Kaldı ki, bugün hiçbir çocuk buna inanmaz. Onun için artık duygularınızı kendinize saklamak yerine, özgürce gösterin. Gurur duyabileceğiniz bir şeyiniz olsun.

Şundan eminim ki, Anne, babadan biri sevgide eksik kalınca, başka bir şeyle telafisi mümkün olmuyor. Çocuklar küçükken, yani özellikle tamamen sizin kontrolünüzde olan bir hayatı sürdürürlerken, onlarla yeterince ilgilenmezseniz şayet, işte böyle bir durumla başbaşa büyüyen bir çocuk, büyük olasılıkla size karşı içinde öfke biriktirecek, hayatının kontrolünü eline aldığı zaman da, ilk iş olarak şöyle düşünecektir; “Şimdi sıra bende!”

Sevgi tek başına başarısızdır bence. Hissettiklerini hissettirirsen, mesele yok… 

Ama, hissetmediklerini hissediyormuş gibi yapınca da bir o kadar sorun var demektir maalesef. Babam gibi yapmayın siz. Çocuklarınıza sevginizi göstermekten çekinmeyin. Yanınızda şımarmalarına müsaade edin. Bunu yapmanız onlara şu mesajı verecektir; “Sen benim için ayrıcalıklı birisin, çünkü seni çok seviyorum.”

Share This