İçim kıpır kıpır, gönlüm rahat, huzurlu ve mutluyum bugün. Hayatı doya doya yaşamak varmış. Şöyle bakıyorum da etrafa herkes bir yol tutturmuş gidiyor. Kimse kimsenin umurumda değil. Bir de dönüp kendime bakıyorum. Ne kadar duyarlıyım her şeye. Kendimi hırpalayıp duruyorum.
VAZGEÇTİMMMMM!..
Evet, vazgeçtim ben kendimi hırpalamaktan, duyarlı olmaktan, hayatı kısarak yaşamaktan.”Bu da nerden çıktı?” diyenler olur şimdi. Valla ben de bilmiyorum nerden çıktı ama şu anki kararım bu. İleriyi bilmem artık.
Sıkıldım hep başkalarının yerine kendimi koyarak onları anlamaya çalışmaktan, onlara iyi davranıp beni üzseler bile görmemezlikten gelmekten.
Artık yeter.
Bundan sonra sıra onlarda. Diğer insanlarda. Ben de artık düzenin insanı olmaya karar verdim. Madem çarkın içindekiler hep dönmeye devam ediyor niye ben dürüstlük adına çıkıklık yapıp dışarıda kalayım.
HOŞGELDİN DÜZEN, MERHABA ÇARKTAKİLER…
Artık yaşamak var istediğin gibi, Yaşayacak ne kadar zamanımız kaldıysa. Bence insan toplumun içinde de özgür olabiliyormuş. Yaşanası bir yer, yaşanası bir çevre, mutlu insanlar bulduğu zaman. O zaman neden kendimizi sıkıntıya boğuyoruz ki. Ne kadar zamanımız olduğunu bile bilmiyoruz.
Bunları yazarken elbette insanım ve üzüldüğüm de olacak, yıprandığımda, kızdığımda, mutsuz olduğum zamanda veya kararımı uygulayamadığım zamanda.
Ama artık önemli olan bir yerden başlamak değil mi?
Hayatta hiçbir şey için geç değildir.
HOŞGELDİN HAYAT. İYİ Kİ GELDİN.
